Świetna, niezwykle barwna instrumentacja, doskonałe wyczucie sceny, niezwykła melodyjność – tak można scharakteryzować pokrótce muzykę Różyckiego. Małostkowy, wybuchowy i niezwykle drażliwy na punkcie swej osoby – to możemy powiedzieć o nim samym. Tworzył w czasach przemian, kiedy sztuka zmieniała swoje oblicza. Czy Różycki, który znał Pucciniego, Rimskiego-Korsakowa, Straussa i Szymanowskiego (i wielu innych wybitnych przedstawicieli sztuki) podążał za modernistami? Dlaczego został zapomniany? Spróbuję odpowiedzieć na te i inne pytania, posłuchamy obszernych fragmentów muzyki, obejrzymy w prezentacji źródła związane z kompozytorem. Zapraszam serdecznie!

Ewa Hauptman-Fischer